Per ongeluk kwam ik uit m’n baan op jullie aarde.
Terecht, door stom motorpech, als het ware.
Mijn werkelijke baan was informatie vergaren,
over jullie evolutie door de jaren.

Om te zien of jullie wijsheid vergaren,
en te zien of hier de oorlogen bedaren.
De staat van de planeet en jullie eigen welvaren.
Maarre . . . . . .

Nu mijn landing is vervroegd met enkele duizenden jaren
en jullie voor me staan met honderden vragen.
Afgesneden, door miljoenen lichtjaren.
Zonder kans op wederkering, naar m’n dierbaren.

Gevangen in een cel, door primitieve barbaren,
word ik gedwongen nu al alles op te klaren.
Ik probeer je niet met oorlog te verklaren.
Luister eerst maar es . . . . .

Mijn beschaving is 12.000 jaar geleden,
zich beginnen te ontwikkelen en op- en afgegleden.
Dezelfde wegen hebben we betreden.
Dezelfde valkuilen zijn we ingegleden.

Eenmaal helemaal beneden,
gedwongen reflecterend met een zuiver geweten.
Onzelfzuchtig te leven.
Om als gelijken te leven.

Zonder wetten en regels.
Zonder spreuken op tegels.
Zonder kerken en preken.
Zonder kasten en treden.

Met het natuurlijk geweten.
In verbinding met elk wezen.
Met alle planten en vezels.
Met de aarde verweven.

Met elke molecuul samen leven.
Als een eenheid door het universum zweven.
Het hele eigen ego op te geven.
Niet om te volgen maar uit eigen beweging.

Ik zal proberen om wat uitleg te geven,
over de ziel en energie van het leven.
Het zal nu wellicht wel geen verlichting kunnen geven.
Dit proces vergt vele eeuwen.

In elke cel, zit energie, ofwel de ziel.
De complexer de cel, hoe meer van deze energie.
Bundel deze cellen en er vormt bewustzijn.
Splits deze cellen en je zijn houdt op te zijn.

Niks gaat naar een hemel en niks gaat naar de hel.
Energie gaat nooit verloren, maar weer teug in het spel.
Je ziel blijft dus bestaan, alleen jij gaat eraan.
In wezen ga je terug naar waar je ooit vandaan

kwam. Niks groot plan, gewoon natuurkunde, aardman.
De genen zijn de genen, waar je lichaam aanhangt.
Je lichaam is dus eigenlijk het voertuig van de genen,
die miljoenen jaren reizen, en nooit wat vergeten.

De hel wordt op de aarde al beslecht.
Doe je goed, voel je goed. Doe je slecht, voel je slecht.
Simpeler kan het niet. Je doet ook geen recht
aan je kinderen, die krijgen daar een deel van ingelegd.

Dat is de basis. Dat is het fundament.
Daar moet je het voor doen. Niet uit angst voor the man,
Het beloofde paradijs is niet wat het lijkt.
Paradijs is op je aarde, en dat hebben wij bereikt.

Hiermee eindigt mijn baan op jullie aarde.
Zwijgend, zal ik nu weer afstand bewaren.
In spanning of jullie me in gevangenschap bewaren,
of dat de wetenschap mijn lichaam zal vergaren.

Wetend dat jullie vaak zeer wreed waren,
voor boodschappers, door de jaren,
Sommigen die werden aan het kruis genageld.
Verkeerd begrepen, zelfs nog jaren later.

Onder jullie waren hen die dit al zagen.
Hun tijd ver voooruit, wat het moeilijk voor ze maakte.
Velen wilden volgen maar zelf verzakend
om na te denken waar de boodschap om draaide.

Tussen nu en vele duizenden jaren.
Zullen jullie terugdenken aan dat rare
buitenaardse wezen dat z’n baan kwijtgeraakte
en hopeloos trachten jullie val te besparen . . . . . .